TER INLEIDING


Deze 90 brieven zijn geschreven aan mijn moeder op de vlucht met haar ouders, broers en zussen diep in Frankrijk. Per geluk na moeders overlijden op zolder gevonden, werden ze ontrafeld, gelezen en herlezen, gesorteerd en verwerkt tot in een soms ontroerend verhaal in een niet meer te vergane digitale blog.

Het is het verhaal van mijn moeder als een 20 jarige dochter van “Pee” van de Roobaert ( 50 j. ) met zijn vrouw ( 45 j. ) , zijn dochter Marguerite ( 19j) en twee kleine kinderen Georges ( 4j) en Antoinette ( 2j.) Zoon Achiel , 16 jaar, werd opgeroepen in het leger en stierf aan de typhus opgelopen in de tranchés. ( Zie achiuelvandamme.blogspot.com ), Martha, 19 jaar was bij haar meester als dienstmeid gebleven en mee met haar patron op de vlucht in Duitsland. ;Vier jaar was zij lang zoek geraakt.

De brieven zijn niet van Alix maar zijn dikwijls antwoorden van brieven die zij heeft geschreven maar jammer genoeg bij de geadresseerde zijn gebleven.

De brievenschrijvers; soldaten, familieleden en vrienden uit de streek zijn treffende getuigen over de miserie , angst en het oorlogsgeweld met heel wat wensen op hoop naar vrede en terugkeer .

Volg dus geregeld deze blog: vluchtelingenpost.blogspot.com

vrijdag 26 november 2021

Ik stel het eerste klasse goed in mijn huwelijk

 Ik stel het eerste klasse goed in mijn huwelijk


Alix is gehuwd op 14 februari 1920, een jaar na het overlijden van haar broer Achiel. Wellicht was het de gewoonte om een jaar rouw te houden. In een brief (ongedateerd) aan de zusters in Vertheuil schrijft zij.


Beminde zusters,

Gij zult zeker verwondert zijn zoolang geen nieuws van mij te ontvangen, geheel de zomer is bijna voorbij zonder niet het minste nieuws te geven. Voor mij is het niet schoone zoolang wachten u geen nieuws te geven maar God weet dat ik u alle in mijn gebeden niet vergeet waar ik u nooit zult vergeten.


Beminde zusters, ik stelt het eerste klassen goed in mijn huwelijk. Ik hebt een braven man die in alles zijn vertrouwen stelt op God en waar wij samen onze Goddelijke plichten kwijten het geen mijn grootste plezier is.


Onze winkel gaat ten uiterste beste, in ons werk ook. Wij hebben deze zomer zeer veel geld gewonnen


Het leven is in België zeer kostelijk maar de daguren zijn ten oogste. Alle werkmannen winnen 250 (2,50 fr.?) te uure. Het geld heeft geen weerde. Ik denk dat dit alles niet lang meer kan duren. Allier is er soms gesproken van nog maals oorloge hetgeen mij niet zouw verwonderen.


Beminde zusters, in België is er veel gebeden maar toch is het België verslecht bij vroeger. Deze die in frankrijk  gevlucht geweest zijn  zijn al de slechste. Wij moeten bidden voor hunder.


Mijne man heeft 16 broeders en zusters waarvan er 5 gestorven zijn, schuld van de oorlog en waar allen getrouwt zijn en laaten allle kinders achter. Er blijven nog twee dochters ongetrouwt; Een die dient en de ander bij mijn schoonmoeder de  andere alle getrouwt en kinders. Zoodus zouw ik wel weten aan wie een fourrure maaken. (Nota:  heeft destijds konijnenvellen gevraagd om foururen te maken).


Beminde zuster Marie ,In mijn huis is alles goed met vader moeder Martha en Marguerite. Deze zijn alle,  in goede gezondheid en ook veel werk. Zij hebben de schoonste vruchten van Gheluwe. Al hunder land is kante en klaar.                                                                                                                            Marguerite werkt met de paarden gelijk vader. Zij is knecht te huis.                                                        Met Antoinette gaat het geheel goed, dikke en vet. Zij komt de zondag bij mij doorbrengen en somtijds in de weeke. Zij gaat naar de school. Zij heeft al twee maal in de processie en was de schoonste. Het zal eene groote feeste zijn  in Gheluwe den 2den zondag van october, een fête de la patrie en zij zult moeten het portret dragen van de gesneuvelde soldaten.


Soeur Marie, houd gij nog altijd duiven, mijne man is ook liefhebber van duiven. Het zijn voyageurs. Wij hebben al verschillige heere prijs gelukt. Wij hebben vijf koppels.

Ik heeft ook twee konijns. t’is jammer dat gij niet kunt komen. Ik zou ne keer willen dat gij het front ziet

Ik heeft ook bloemen maar ook weinig tijd om wel te bezorgen.

Wat ik het liefst zouw hebben dat gij mijne man kent…..


Vele kussen van ons alle

Albert   Alix


donderdag 25 november 2021

Afscheidsbrieven uit Vertheuil

 Afscheidsbrieven uit het klooster van Vertheuil


Wellicht in mei 1919 Alix met haar broer en zussen per trein teruggekeerd naar haar streek. 

Dit kan men uitmaken uit de brieven  van de zusters uit het klooster van  Vertheuil.


Op 16 september schrijft een zuster uit het klooster van Vertheuil:      

  

  “ Ma bonne Alice, Votre départ a fait du vide dans la maison. Surtout soeur supérieure pense et parle toujours de vous. Vous avez été contente de retourner votre cher pays, malheureusement dans un pitoyable état mais dans un temps tout s 'arrangera.

 Avez vous été à la tombe du pauvre Achille . …..

Je profite pour vous souhaiter une bonne fête de Ste Catherine et je vous envoi une image.


In een brief van soeur Gabrielle op 17 september lezen wij


“ Votre bonne et longue lettre a fait grande plaisir à toute la famille, ainsi que votre carte. C’est déjà un mois que vous nous avez quittés. Ce doit être bien pénible par moments que cette reconstitution de tout un pays devastré.. Le  bon  Dieu vous donne la santé et la résignation.


op 20 oktober schrijft een andere zuster 


“ Depuis quatre ans vous faisiez partie de la famille, notre grande fille et longtemps, bien longtemps vous nous manquerez mais pour vous  comme pour tous il faut se souvenir qu’ici bas c’est l’exil. …

Partagez avec maman, Marthe et Marguerite, sans oublier les deux chéries nos meilleures tendresses. Un bon souvenir à Papa, ses pommes de terre sont délicieuses. Merci encore.”


Op 8 november schrijft men vanuit La Gravière, een bijhuis van Vertheuil waar Alix op donderdag ging helpen; 


“ Ma bonne Alice, vous nous manquez bien le Jeudi. Nous nous étions si bien habitués à vous laisser le soin de notre ravaudage.. Nous pensons bien à vous à La Graviere aussi bien qu’à l’Hopital et il nous vient souvent à la pensée la peine que vous prenez au milieu des ruines de votre cher pays.

J’espère, ma bonne Alice,que de temps à temps vous nous écrivez quelques mots pour nous tenir au courant de ce que vous devenez.

Georges et Antoinette ont dû commencer d’ aller en classe. Les pauvres petits oublieront bien vite,la France, cela je comprend. Je crains, si l’hiver est rigoureux, que vous ne souffriez du froid dans vos baraques en bois..