TER INLEIDING


Deze 90 brieven zijn geschreven aan mijn moeder op de vlucht met haar ouders, broers en zussen diep in Frankrijk. Per geluk na moeders overlijden op zolder gevonden, werden ze ontrafeld, gelezen en herlezen, gesorteerd en verwerkt tot in een soms ontroerend verhaal in een niet meer te vergane digitale blog.

Het is het verhaal van mijn moeder als een 20 jarige dochter van “Pee” van de Roobaert ( 50 j. ) met zijn vrouw ( 45 j. ) , zijn dochter Marguerite ( 19j) en twee kleine kinderen Georges ( 4j) en Antoinette ( 2j.) Zoon Achiel , 16 jaar, werd opgeroepen in het leger en stierf aan de typhus opgelopen in de tranchés. ( Zie achiuelvandamme.blogspot.com ), Martha, 19 jaar was bij haar meester als dienstmeid gebleven en mee met haar patron op de vlucht in Duitsland. ;Vier jaar was zij lang zoek geraakt.

De brieven zijn niet van Alix maar zijn dikwijls antwoorden van brieven die zij heeft geschreven maar jammer genoeg bij de geadresseerde zijn gebleven.

De brievenschrijvers; soldaten, familieleden en vrienden uit de streek zijn treffende getuigen over de miserie , angst en het oorlogsgeweld met heel wat wensen op hoop naar vrede en terugkeer .

Volg dus geregeld deze blog: vluchtelingenpost.blogspot.com

woensdag 2 oktober 2019

Geluwe ligt vol duitse lijken en tranchés.

Op 8 oktober 1916 schreef Maria Vanmeenen van de Molenhoek uit Coumont in Frankrijk naar haar vriendin Alix Vandamme:

"Lieve vriendinne,

Wij hebben voor acht dagen een brief ontvangen van Petrus Coene en hij schrijft ons dat  er daar een man toegekomen is uit België die negen maanden tranchés gemaakt heeft voor den Duits en hij is weg gevlucht al Holland en toegekomen in het Frankrijk.

Hij heeft altijd tranchés gemaakt van Geluveld naar de Koelenberg en vandaar naar Geluwe, Dadizele en Menen.

Hij zegt dat waar de hofstede staat van Jules Soenen er maar de keuken die afgeschoten is maar in de weide achter het hof ligt het vol begraven met Duitse lijken. En al het vlas en de tabak hebben ze meegenomen in de tranchés.

Als wij gaan weer keren zullen wij ons niet meer herkennen, zegt die man. Al de wegen en straten zijn veranderd en de tram loopt nog tot aan de Koelenberg. Al de huizen en bossen zijn al plat geschoten van Ieper tot Dadizele.

Alix, wij kunnen peinzen wat wij nogal zullen vinden als wij wederkeren

Geen opmerkingen:

Een reactie posten