TER INLEIDING


Deze 90 brieven zijn geschreven aan mijn moeder op de vlucht met haar ouders, broers en zussen diep in Frankrijk. Per geluk na moeders overlijden op zolder gevonden, werden ze ontrafeld, gelezen en herlezen, gesorteerd en verwerkt tot in een soms ontroerend verhaal in een niet meer te vergane digitale blog.

Het is het verhaal van mijn moeder als een 20 jarige dochter van “Pee” van de Roobaert ( 50 j. ) met zijn vrouw ( 45 j. ) , zijn dochter Marguerite ( 19j) en twee kleine kinderen Georges ( 4j) en Antoinette ( 2j.) Zoon Achiel , 16 jaar, werd opgeroepen in het leger en stierf aan de typhus opgelopen in de tranchés. ( Zie achiuelvandamme.blogspot.com ), Martha, 19 jaar was bij haar meester als dienstmeid gebleven en mee met haar patron op de vlucht in Duitsland. ;Vier jaar was zij lang zoek geraakt.

De brieven zijn niet van Alix maar zijn dikwijls antwoorden van brieven die zij heeft geschreven maar jammer genoeg bij de geadresseerde zijn gebleven.

De brievenschrijvers; soldaten, familieleden en vrienden uit de streek zijn treffende getuigen over de miserie , angst en het oorlogsgeweld met heel wat wensen op hoop naar vrede en terugkeer .

Volg dus geregeld deze blog: vluchtelingenpost.blogspot.com

maandag 11 januari 2021

Marie Vanmeenen: Niet te klagen van Theophiel

 October 1916

Alice,
Ik zie dat ge achter een palto (mantel) geweest zijt en achter schoenen.  Ik kan het wel geloven dat gij zoveel betaald hebt. Alles is om ter dierst. 

Zij vragen hier 7fr. voor een paar korte patinnen (kloefen) en 35 fr. voor een paar week mans schoenen.  IK heb nog niet anders moeten kopen voor mijn kinders dan elk een paar schoenen en voor de kleederen krijgen wij twee maal per jaar van de Comiteit Belgie die in Baeyeux is, dat is vijf uren van Coumont.

En van Theophiel moet ik niet klaagen van den laatste keer dat hij gekoomen heeft heeft hij mij nog 100 en 25fr gegeeven en het was vier maandezn dat hij niet meer gekoomen hadde en de andere keeren heeft hij mij altijd 50 tot 70 fr. aan mij gegeeven.                                                                                                  Hij wind nog veel geld met de soldaten te scheeren. Hij is overal geeren gezien. Hij heeft nog nieuwe scherzen ( scheermesjes ?)gehad van zijn almoezenier.

Alice, ik ben wel alleene met mijne kinderen maar ik zal met mijne iedele handen niet meer moeten weeder keeren. En ondergoed voor mij en de kinders en Theophiel heeft ik in niet te kort.
Ik ben wel alleene maar achter den oorlog zal ik wel bij alle man moogen gaan als ik mijne gezondheid mag behoeden want ik denk dat wij het slechtste nog moeten teegen koomen en ik peinze dat het zal zijn in gebrek aan eeten. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten